Postanowienie noworoczne

Witajcie, kochane! :)

Od kilkunastu godzin mamy już rok 2016! Jak się z tym czujecie? Mam nadzieję, że jesteście już dziś w miarę przytomne i głowy nie bolą aż tak mocno. 

Ostatnio widziałam kilka nowych koni, niedużo, ale zawsze wypatrzy się jakieś cudo. Jednym z tych, które najbardziej zapadły mi w pamięć jest kara klaczka FH Youth z Far Horizons Stud. Koń zupełnie świeży, o ile się nie mylę, jeszcze przed swoim debiutem na parkurach. Będę mu kibicować. :)

Zauważyłam także niemałą liczbę sprzedaży. Działo się to między innymi w Estrelli i Grand Prix. 

Hmm, no właśnie...

Od dłuższego czasu obserwuję ciągle rosnącą liczbę koni i sama nie wiem, co o tym sądzić. Przeglądam je sobie i myślę "o, ten jest ładny! A ten ma śliczną mordkę! Ten wygląda trochę jak kosmita, ale ma swój urok". Niby miło się na nie patrzy, ale jak się nad tym zastanowić...

Dodajemy rumaki, które któregoś razu praktycznie objawiły Nam się w zakamarkach internetu. Robi się ich coraz więcej i więcej, aż w końcu nie mamy siły na pracę przy tak dużym stadzie i decydujemy się na małą licytację czy zwykłą sprzedaż. Często przypisujemy do tego zasadę "kto pierwszy, ten lepszy", żeby jak najwięcej koni znalazło nowe domy. Sama tak robię, chociaż mam po tym wyrzuty sumienia. Ale przecież liczy się to, by pozbyć się starych wierzchowców i móc dodawać nowe... Bo znowu wypatrzyło się pięknego hanowera, albo rumaka, którego rasa występuje u Nas tak rzadko.

Są też sprzedaże potomków, gdzie większość, jeśli nie wszystkie dostępne konie, to zupełnie świeże galerie zdjęć z dopisanym pod spodem imieniem/rodzicami/rasą/płcią/predyspozycjami/ceną (wybierz, które chcesz). I znowu przychodzą kolejne nowe konie. A i tak sprzedaje się tylko część z nich, reszta zostaje w hodowli, przenosi się do stałej zakładki "for sale", albo odchodzi w zapomnienie.

Mam wrażenie, że robi się tłoczno, zbyt... nawet nie wiem jak to nazwać. Jest kilka setek koni, a tak naprawdę kojarzę z imienia i stajni jakieś 60-70. Co z resztą?

Osiągnięcia odgrywają dzisiaj ważną rolę, a może nawet najważniejszą. Prowadząc hipodrom, odwiedziłam wiele boksów. Mam przed sobą zeszyt, gdzie oceniam każdego rumaka i smutno mi, widząc, że w rubryczkach na noty za boks i treningi, wpisane są małe liczby.* Oczywiście nie zawsze, nie mogę generalizować.

*Nie każdy musi to robić i nie każdemu musi się to podobać - mój tok myślenia jest subiektywny. Każdy ma swój sposób na prowadzenie stajni, rozumiem to. Jednak regulamin hipodromu wyraźnie określa sposób oceniania.

Uważamy "virt" za zabawę, ale czy zabawa polega na zapisywaniu koni na zawody i wpisywaniu im osiągnięć? Tylko tyle? Pomijając ten cały dobry humor i podekscytowanie, kiedy po parę godzin przeszukujemy internety i przeglądamy konie, które zapisuje się w folderze "do dodania". Będą nowe konie, będzie co zapisywać na zawody.

Miałam (w sumie ciągle mam) kilka takich folderów, z czego w każdym znajduje się po kilka-kilkanaście koni. I dodawałam je, wkurzałam się na pisanie opisów, a później i tak nie miałam siły, żeby wypełnić formularz na jakimś hipodromie. 

Wiem, że piszę dziś bardzo chaotycznie, wybaczcie. Nie miałam zupełnie pomysłu na post, a teraz zebrało mi się na przemyślenia, które są naprawdę poplątane...

Myślę, że treningi (i jakiekolwiek inne "wydarzenia", bo można opisać pławienie, zabawę, czy nawet samo czyszczenie) pomagają Nam w wyobrażeniu sobie tego, co miało być celem stworzenia tego miejsca - naszej wymarzonej stajni, czy też ogólnie - wymarzonego świata. 

Pisząc trening w głowie mamy tę konkretną scenę. Koń, którego przygotowujemy do jazdy wykrada Nam wystającą z kieszeni marchewkę, która miała spełniać rolę nagrody po treningu. Miło na chwilę pomyśleć, że to prawdziwe. 

Kiedyś chciałam mieć "profesjonalną" stajnię. Pamiętam jak rozmawiałam o tym z koniarką, z którą współpracowałam. Wszystko miało być eleganckie, dopracowane, uzupełnione i... sztywne. I tak nie wyszło, ale chodzi o moje nastawienie. Tylko treningi, treningi, treningi i zapisywanie na zawody. 

Teraz myślę sobie, że w końcu wymyśliłam moje postanowienie noworoczne. 

Nie będę nastawiona na zysk. Zamierzam się dobrze bawić z końmi i załogą, a także innymi virtualkami. Zamierzam zorganizować przynajmniej cztery zupełnie luźne imprezy dla virtualek. Zacznę pisać koniom coś więcej niż treningi - zwyczajne chwile, spędzone z nimi w boksie czy na padoku. Usunę foldery z "końmi do dodania", żeby mnie już nawet nie korciło, by powiększyć moje stado, które teoretycznie liczy teraz 42 rumaki. Nie sprzedam żadnego konia bez wypełnionej rubryczki "dlaczego on/co mu zapewnisz?" w formularzu. 

31 grudnia 2016 mnie rozliczycie. 

Chętnie przeczytam co myślicie o tym, co zawarłam w dzisiejszym poście. O tematach, które tak niezdarnie poruszyłam. I przede wszystkim: co Wy, drogie koniarki, chcecie zmienić w swoim virtualnym życiu. :)

Pozdrawiam Was serdecznie i życzę miłego dnia. Bo "jaki nowy rok, taki cały rok" ;)

R.

PS. Nie miałam na myśli nikogo konkretnego. Mam nadzieję, że żadna z Was nie poczuła, że piszę o tej, a nie innej stajni. To są ogóły, luźne myśli, które zebrały mi się dziś w głowie i postanowiłam się nimi podzielić. Wszystkie jesteście super i uwielbiam Wasze stajnie! :)